Cennetine Al Beni Annem
Annemmm, anneciğim… Yürekten öyle bir koparak söyleriz ki adını, duyan feryat figan ediyor sanır. Çileli, yazgısı kara, canımızdan öte, yüreğimizin içi anamız analarımız… Gönlümüzün dilimize feryat olarak döndüğü, efsane aşkların adı, insanın en kutsalı analarımız. Annelerimiz…
Bugün senin gününmüş annem. Söyle ne istersin senin gibi yazgısı kara olan kızından? Çok aradım bulamadım kıymetine karşılık bir şey. Ziyaretine gelsem biliyorum görür, duyar, dinlersin ama konuşsanda duyamam, göremem seni. Ruhumla ruhuna sesleniyorum. Sana hediyelerin en güzelini, en makbulünü gönderiyorum. Sana “DUALARIMI” yolluyorum annem…
Kalp yangınım. Duamsın, anamsın, atamsın.
Ağladığımda yüreği yanan, kanayansın.
Yokluğuna bu kadar yandığıma kimler inansın?
Gözyaşımın her damlasını tek sen sayarsın
Anacığı hayatta olanlar anacığına doyasıya kansın.
Bak anam yine ağlıyorum, ciğerlerim sökülüyor. Ne kimse gözyaşımı görüyor , ne yürek yangınımı… Kim şefkatle saçımı okşasa “Annem Gibi” diyorum. Sonradan en büyük sahteliği onlarda görüyorum.
Kimse senin gibi ol(a)madı annem, Ol(a)maz da… Kimse senin gibi çıkarsız, umarsız sevemez annem. Saçlarm beyazladı biliyor musun anacığım? Her haksızlıkta birkaç tel daha ekleniyor saçlarıma. Senin bile gittiğinde saçlarına bu kadar ak düşmemişti annem.
Bir tek sana anlatıyorum sırlarımı el ayak çekilince, uyku tutmadıkça gözyaşları içinde… Sesini duyar gibi oluyorum, masum ve mahsun bakışın geliyor bir an hayallerime… Titreyen sesinle “sabret geçer kızım” diyorsun ruhumu okşamak ister gibi… Çok zaman oldu geçmedi be annem. Her geçen gün biraz daha fazla artıyor, kahırlanıyorum sürekli üstüme yıkılan hayata karşı… Bırakma! BENİ DE AL CENNETİNE kurtar kızını hayat denilen cehennem ateşinden.
Anneydi kadının adı. Başlar sıkıştığında sürekli adı telaffuz edilen. Her doğuran varlıktı anne, tek doğurgan olandı anne… Yuvayı kuranda yine anneydi. Anne ne olmamıştı ki….? Herşeydi anne. Ekmekti, suydu, nefesti.
Kısaca CANDI canandı anne. Sonu olmayan sabırdı. Bekleyendi beklenen gelmese de. İlaçtı zehir içirene bile. Terketmeyendi terkedilse de… Anneydi uykusuz kalan. Aç kalıp doyuran… Umutlarını başkalarına umut yapan… Hep anne oldu gözü yaşlı, yanağındaki nemi kurumayan… Yüreği yaslı, hasretleri yangılı… Nice yiğitler doğurup feda etti vatan uğruna. Ardından başı dik olsa da şehit anasıyım diye, dayanamaz yüreği dağlanır, pençesini çıkarır evlat katili karşısındaymış gibi, gözlerinden ateş püskürtür adeta… Haykırır ellerini boş kalan böğrüne vura vura… Doğuran daha iyi bilir evlat acısını.
Şehidine mi yansın? doğurduklarının talihine mi? Kaçırılıp öldürülen yada işkenceye maruz kalan töre uğruna çocuk yaşta satılan evlatlara mı? Şehit kınalı kuzularına mı? El bebek gül bebek büyütüp yad ellere gelin ettikleri elleri kınalı kızlarına mı? Yürekleri acıdan nasır bağlandığına mı? Her yerde ezilip, horlanmalarına mı? Hayırsız kocalara mı? Dayak yemeye, küfür işitmeye, ezilip, hırpalanmaya, gururu kırılmasına mı yansın analar? Daha saymakla bitiremeyeceğimiz nice dertlerin pençesinden kurtulmaya çalıştıkça daha çok mengeneye sıkışmalarınan mı? Hadi şimdi cevap verelim hangi derdine yansın yere göğe sığdıramadığımız analarımız?
Ağlayansın hep ağlatılan
Güldükçe hep güldürensin
Annem sen NER(E)DESİN? NERELERDESİN
Tüm annelerin anneler gününü yürekten kutluyorum. Her annenin o mübarak ellerinden öpüyorum. Yaradanım her dişiyi annelik gibi kutsal vasıftan mahrum etmesin. Anne ol yeterki evladın yine sever seni. İster topraktan ol, ister hamurdan, ister çamurdan… Ol yeter ki ANNE OL.
