Cam Kenarı
Keskin köşelerine değdiğimiz ve yaralandığımız günlerin üzerinden yürüyoruz biz adımlarımız tek.
Sokak boşluklarının, çocuk neşesiyle güldüğümüz akşamüstü terk edilmişliğine doğru kovalamasıyla.
Hırçın ruhunuzu arındırmaya çalışırsınız anlamadığınız, ağır yaraların kollarına bıraktığınız rüyalar önden giderler.
Elleriniz karışır birbirine renkli boyaları sürersiniz, yüzlerinize de renklenemezsiniz bir türlü.
Damla yaş düşmez çukurluğuna yatıp uzandığınız gözlerinizden.
Bakarsınız anlamlandırmak için karmaşaya, seçmek istediğiniz cam kenarı hayatlarınız yalnızlığa açıldığınızı anımsatır.
Oturmuş kalmış başucu saati hızında ilerler an pencere camınızın kenarındayken sizler.
Karanlığın arasında bir pembe gözlüğün neşesiyle beklemekten şuursuzsunuzdur.
Alınmasın yüzünüzdeki belli belirsiz çizgiler, Sizden kaçmakta değil ifadelerin işgüzarlığı.
Sorumlu bıraktığınız ruh kıstırılmış sokakların arasında özgürce yürüsün.
Cam kenarı suskunu hadi çıkar gözlüklerini aş camın ardına engel değil ardındaki rüzgarlar.
Baktığınız pencerelerin ardında yüzünüze vurması gerekenler bekler.
Eylemsizlik eylemlerin en derin sızılısıdır, dilsizdir beklemeler gidenleri yolcu eden suskunluklar tarifsiz.
Cam kenarıdır Yalnızlıklar, siz Camın üzerinde oluşan su damlasına dokunduğunuzda aşağı doğru akar yolunu bilmeden gider.
Adımlarınızı taşıyın hep bir ileriye, sizden çok uzağa gitmeliler kendini bilmezlik gibi bir girdaba kapılıp savrulan düşüncelerin arasından yeni kararlar için?
Zamanla işiniz yokmuş gibi hiç yalnız kalmayacakmış gibi savaşın, sevin hissedin sizi çevreleyenleri.
Anlamsızlık sizi güneşe bağlayacak ışık yüzünüze düştüğünde karanlıkta kalan gölgeniz sizin takipçiniz olacak.
Şimdi oturduğunuz yerden kalkıp Başlamaya cesaretlenemediğiniz düşün gerçekten var olmasını sağlamalısınız..
Pencerelerin ardında bıraktıklarımız belki de sandığımızdan daha fazla yaşam çözümü barındırıyor olabilir?
