Büyük Kayıp
2012 yılı kent nüfusumuz toplam nüfusun yüzde 57’sini oluşturmaktaydı, 2016 yılında bu oran yüzde 80 olsun.
Uluslararası çalışma Örgütü (İLO) standartlarına göre resmi çalışma yaşı 15’tir. Bu nedenle istihdam ve işsizlikle ilgili analizlerde 15 yaş ve üzeri nüfus dikkate alınır.
15 yaş üstü nüfus toplam nüfusun üçte ikisini oluşturur.
15 yaş üstünde işgücüne katılma oranı ise yüzde 50’dir.
Özet: Ordu nüfusu 752 bin olup, 600 bini kentlerde yaşıyor. Bu rakamın üçte ikisi olan 400 bin kişi iş gücünü oluşturuyor. İş gücüne yarısının katıldığı düşünülürse oda 200 bin eder. Gerçekte iş gücünün üçte birini kadınlar, üçte ikisinide erkekler oluşturuyor. Dolayısıyla 200.000’in üçte biri olan çalışabilir yaştaki 67 bin kadınımız kentlerde çalışıyor.
Kent nüfusumuz olan 600 binin yarısı olan 300 bini kadın. Kadın nüfusunun içinde 15 yaş üstü 200 bin ve kadın çalışan sayısı 200 binin yarısı olan 100 bin olmalı.
Kentlerde çalışması gereken kadın sayımız 100 binken çalışan kadın sayımız 67 bindir. Bu tablo 33.000 kadınımızın çalışması gerekirken aktif çalışma hayatında olmadığını gösteriyor.
Kentlerde yaşayan ve iş hayatının dışında kalan 33 bin kadınımızı ekonomiye aktif katılır hale getirdiğimizi düşünelim.
Bir kişi asgari ücretle çalıştığında asgari 3 bin TL katma değer üretiyor. 33.000 ev hanımımızla 3 bin TL’yi çarptığımızda aylık 100, yıllık ise 1.2 milyar TL’lik atıl milli gelirimizin olduğu gerçeği ortaya çıkar.
Benzer bir hesaplamayla çalışma çağında olup çalışmayan erkek nüfusumuz için 0,8 milyar TL’lik atıl milli gelirimizin olduğunu farz edelim.
Dolayısıyla çok genel bir hesaplama ile çalışabilir yaşta olup, çalışma ortamını sağlayamadığımızdan çalışmayan ve atıl duran insan kaynağımızın milli gelire maliyeti 2 milyar TL’dir.
Burada işsizlerimizin yaşadığı vuruk, sağlık sorunları ve diğer toplumsal sorunlar da hesaba katıldığında milli kaybımız 3 milyar TL’yi geçmektedir.
Bu hesaplama kentlerde yaşayan ve çalışmayan atıl işgücünün kaybı ile ilgili idi. Demek ki köylerde kalan yüzde 20’lik nüfusun kaybını da dikkate aldığımızda MİLLİ KAYBIMIZ 4 MİLYAR TL’yi buluyor.
Bu rakam Ordu Büyükşehir Belediyemizin 2015 yılı toplam bütçesinin 8 katını, yatırım bütçesinin ise en az 13 katını oluşturmaktadır.
Bu rakam fındık çiftçisine ödenen doğrudan gelir desteğinin yaklaşık 10 katıdır.
Bu rakam şehirde yaşayan herbir vatandaşımızın kişi başı yıllık gelirinin 5.300 dolar artması anlamına gelmektedir. (şuan muhtemelen 8.000 dolar civarı)
Küçük bir planlamayla ve 5 yıllık sıkı bir çalışmayla ekonomiye kazandırılabilecek bu atıl sermaye; planlanmayı, fark edilmeyi ve aktif hale getirilmeyi beklemektedir.
Bir kişiyi nitelikli olarak istihdam edebilmek için yapılması gereken ortalama istihdam maliyeti 200 bin TL, 33.000 kadına iş sahası açamamanın yatırım kaybı ise 200.000 TL*33.000 istihdam= 6 milyar 600 milyon TL’dir. (1 kişi istihdam etmenin yatırım maliyeti 400 bin TL civarıdır, Ordu için yarısını aldım)
Bu sorunun çözümü için tek yapmamız gereken alt yapısı hazır yatırım veya sanayi parseli üretmektir. Yatırım parseli üretmeyi kamu ve yerel yönetimlerimiz yapmalıdır, ÖZEL SEKTÖR YATIRIM YAPMAK İÇİN HER ZAMAN HAZIRDIR.
Düşünsenize bu saydığımız sorunları çözerek üst üste 10 yıl büyüdüğümüzü, bu 10 yılın sonunda geleceğimiz noktayı, insanımıza verdiğimiz değerin toplumsal huzura yansımasını, eğitim ve iş dünyasına kattığı değerleri ve katma değeri…
Kıymetli okurlarım hep beraber bu konuları düşünmemiz lazım, Kayseri, Gaziantep, Konya, Bursa örnekleri kendiliğinden oluşmuyor.
Devletimizin ve hükümetimizin verdiği destekler bu açılımlarımızı yapmamızın önünü ciddi anlamda açıyor. İş yerelde başta yöneticilerimiz olmak üzere hepimize düşüyor.
Gelin bunu yapalım, bunun nasıl yapılacağını konuşalım.
Bana, ana başlıkları önyargısız bir şekilde kalpten dinleyeceğiniz 1 saat, detayları konuşmak üzere ise bir gün.
OHAL kapsamında prosedürleri kısaltıcı pratikler geliştirelim.
Ordu için konuşalım tüm illerimiz için gerekli düzenlemelerle uygulayalım.
