Büyüdün de Adammı Oldun Çocuk?
İlk anne karnına düştüğün zaman annen baban ne kadar mutlu olmuş bayram havası yaşamışlardı. Her günü ilgiyle merak dolu bekleyişlerle geçirdiler. Dünyaya gözlerini açacağın günü dört gözle beklediler. İlk tekmeni, kalp atışını heyecanla izlediler. Uyutmadın geceleri anneyi. Dokuz ay boyunca tereddütle uyudu. Uykusunun en tatlı yerinde tekmenle uyandı. Gülümsedi geri yattı. Uykusuz geceler sen doğduktan sonra bitmedi daha çok arttı. Uykuya hasret kaldı. İlk kucağına alışı, kokunu hissetmesi dünyalara bedeldi. Her halini aklına yüreğine yazdı. Adeta yüreğinin duvarlarına kazıdı adını. Saçının bir teline gözünü kırpmadan canından can katar dünyaları verirdi.
Sen gece her saat başı uyandığında of bile demeden kalktı. Altını temizledi. Karnını doyurdu. Sen uyumadan uyumadı. Hastalandığında başında bekledi. Yorulmadı. Konuşmaya başlayana kadar senin bakışından ne istediğini anlardı. Dokuz ay karnında 5 yaşına kadar koynunda ölene kadar sırtında taşıdı seni. 50 yaşına gelsen, çocuk torun sahibi de olsan onların gözünde hala biricik bebeklerisin.
Sana siper oldu esen yelden, uçan kuştan korudu. Seninle güldü, seninle ağladı, seninle hasta oldu.
Sen onun elini değil o senin elini tuttu. Biliyordun ki sen onun elini bırakabilirdin ama o asla senin elini bırakmazdı. Öylesine inanıyor, güveniyorsun ki bütün dünyan geleceğin annen babandı.
Sana uzun gelse de büyümek için acele etsen de sonunda büyüdün. Sana çok uzun yıllarmış gibi geldi ailene göre de ne çabuk büyüdün oldu. Kendi ayakların üstünde durabiliyorsun. Okudun, işe girdin, sevdiğinle evlendin çoluk çocuğa karıştın. Çocuklarınla beraber anne babanın görevi sana geçti. Roller değişti. Annenin babanın eksiklerini, sana karşı yapamadıklarını sen çocuklarına yapmaya çalışıyorsun. Ve ne zormuş diyorsun anne baba olmak. Önceliklerin değişti. Kendini göremiyor yaşayamıyorsun. Artık çocukların var. Anne babana kızdığın eleştirdiğin günleri unutma. Sende kendi korkularını hayallerini çocuklarınla yaşıyorsun. Çocukların üzerinde ne umutlar besliyor hayaller büyütüyorsun.
Şimdi ne değişti seni bu günlere getiren senin için canını veren anne baba sana fazla dayanılmaz çekilmez geldi. Onları bir köşede unuttun ya da huzur evine bıraktın. Evinde hayvan besleyip anne babasını huzur evine atanlar onlar senin altını temizleyip, yedirip içirip bu yaşa getirene kadar yorulmadılar of bile demediler de sen neden onları hayatında bir yere sığdıramadın.
Titreyen eliyle Çorbasını içmeye çalışan anne babandan mı tiksiniyor utanıyorsun. Oysa onlar senin bütün pisliklerini sevgiyle zevkle temizlerken tiksinmedi, gocunmadı. Salyalarını öperek temizledi. Bin defa aynı sorduğun sorulara üşenmeden cevap verdi. Avazın çıktığı kadar bağırıp, yakıp döküp ağladığında onlar senden utanmadı, bizi rezil ettin demedi.
Şimdi sen neden utanıyorsun, roller değişti diye zoruna mı gidiyor. Onların sana ihtiyacı olmasından mı rahatsızsın. Onlar ister miydi böyle yaşlanmak. Sana yük olduğunu düşünmek ne kadar zor bilir misin? Sende geçeceksin bu yollardan. Tabi ömrün olursa… Lütfen sevdiklerinizi kırmayın, özür dilemek, kırdığın kalbi onarmak için vaktin olmayabilir. Onları bıraktığın gibi bulamayabilirsin.
