O Başkası…
Salkım gibi boşluğa bırakmış kollarını, bedeninden uzanmış vazgeçiş gibi korkulu, süslemiş hayatının tuvalini fırça darbeleriyle, işlemiş aralık pencereden bakan hayal gözlü yüzü kelimeleriyle defterine.
İnmiş her seferinde bir satır aralık bıraktığı yazılmamış bir günün koynuna inceden siyah damlayla, iki zor kişilik aynı yatak odasında, donuk yüzlerden uzaklaşan başkalarını kovmaya çalışırken.
Daralan dudak ısırmalar arasında kimlikler anlamdan soyutlu soğuk siyah duvar, hep bir başkası olmaya aday, ismine yakışmaya çalışan.
O erken seçilmiş koşmalar başlamadan yoğunlaşma telaşı ile kaygılı beklentiler, ağını ören yabancı arayışlar.
Çocuk gülümsemeye öyle yakın ki, ansızın dudak bükmelerine telaşlı durduğunda, hadi şimdi hareketlensin yanakların büyük yarım bir daireye doğru dercesine heyecanla, yaklaştığın da hüznün hamlesine, karşı duruşunda ki alev göz bebeklerinde taşkın.
Bulut yaratan, içinde bulunduğun sancı, aldırmıyor görünmenin faydası olmadığına sürdüğünde at adımı ile yürüyen arabanı.
O bundan böyle bir başkası ne sevgili ne de arkadaş, yarım kalan birşeyler yok, tamamlanmayı bekleyen çınar ağacı altında uğuldayan rüzğarın asiliğinden başka.
Anlamak var olmayanı var edipte yok olmaması gerekeni korumaya çalıştıkça eksiye çoğalan değerler gibi.
Yaşlı görünen parmakların ellerinden değerlenen notaların haykırışı piyanoya can verirken başkası ve O kendinden bir haber.
Suskun liman aradığınızda, aslında artık o suskun limanın sularına bile lağım sularının karıştığından habersizseniz, ya da bir gün kirleneceğini gördüğünüzde aklınıza gelmemiş olmasıyla hayıflanacaksanız siz siz olun bir limanda beklemeyin.
Beklediğiniz her liman yaşamadığınız kaçırdığınız acı tatlı hiç oluşmayan bir anınızı yaşama doğmayan bir bebek gibi siliyor olabilir.
