Birgün Her Tarafı Bembeyaz Bir Ölüm Sessizliği Kaplayacak
BİRGÜN HER TARAFI BEMBEYAZ BİR ÖLÜM SESSİZLİĞİ KAPLAYACAK
Dışarıda kar var. Daha öncede yazdığım gibi karlı havaları seviyorum. İçimi çocukça bir sevinç kaplıyor. Dışarıda olmayı, karların içinde çocukça bir sevinçle koşmayı, karların yüzümü okşamasını, sert rüzgarların içimi üşütmesini seviyorum.
Kendi kendime soruyorum. Neden karlı havaları seviyorum? Sorumun yanıtında çocukluğuma duyduğum özlemin yanıtını buluyorum. Çocukça, tasasız, hesapsız, önyargısız ağız dolusu gülmeler aklıma geliyor. Bembeyaz her taraf… Hayat ve kar, ölümün tam bir sessizliği. Aynı zamanda yeni bir hayatın başlangıcı.
Dışarıda kar ve ben karlı havaları seviyorum. Çocukluğum geliyor aklıma. Gürül gürül yanan bir soba ve Sımsacık bir oda. Buğulu camları silmeye çalışıyorum. Bahçemiz karla kaplı. Serçeler ağaçların yapraklarına konuyor ve oynuyorlar. Yada yiyecek bulmaya çalışıyorlar. Her kar yağdığında beynimde belirlenen, fotoğraf; Sımsacık bir oda ve buğulu camların arkasında ben.
Sobanın üstünde kestaneler patlıyor. Odanın dört tarafına dağılıyor. Elime alamıyorum. Üfleyerek yemeğe çalışıyorum.
Dışarıda kar yağıyor. Savaş olacak. Çocuklar ölecek. Şehirler yıkılacak. Politikada bugün savaş üzerine söylenen hiçbir sözün gelecekte asamesi okunmayacak.
Bir gerçek var. Kar yağmaya devam edecek. Ve çocuklar her kar yağdığında sevinecek, ağız dolusu gülmeye devam edecekler. Ve bir gün yeryüzünde savaşlar ve yoksulluklar olmayacak, her tarafı bembeyaz bir ölüm sessizliği kaplayacak.
Sahi doğada savaş ve yoksulluk var mı?
