Bir Yıl Oldu
Buruk bir sızıyla kaplı yüreğim. Kalbim acı dolu içim ise ağlamaklı. Efkâr sarmış her bir yanımı. Gözlerim hatıraları seyrederken çağlayıp duruyor. Kimse bana sus demesin, anlat desin hatıralarını.
Babamı yolcu edişimizin birinci yılı ve bu dünyada onsuz geçecek bilmem kaç bin yılın başlangıcı. Keder içindeyim. Koca bir yıl nasıl geldi geçti diye sormuyorum. Nasıl bir hasretle nasıl bir üzüntüyle geçtiğini biliyorum. Kapıyı açtığımda oturduğu koltukta bir kez olsun görmek arzusunun nasıl olduğunu biliyorum. Odasının kapısını hala tıklayarak açmanın ne olduğunu biliyorum. Kitaplarına, küçük kâğıtlara aldığı notları karıştırmamak gerektiğini biliyorum. Kalemliğe takılı anahtarlarının hala orada sahibini beklediğini biliyorum. Dolaplar dolusu ödüllerinin neleri söylediğini biliyorum. Kara daktilonun evimize yayılan tıkırtılarının neden sustuğunu biliyorum. Daha neler neler… Ölüm hakikatini bilsem de, akıp giden bunca zamana rağmen gidişini kabullenemiyorum.
GÖRÜR GİBİYİM şiirinde dediği gibi;
Kendini uzakta zannetme sakın,
Ben seni her zaman görür gibiyim
İçimde saklısın kalbime yakın
Karşında yüzbeyüz durur gibiyim.
BAKTIM GELMEDİN şiirinde;
Dağ başını duman aldı kar aldı,
Yıllar boyu yola baktım gelmedin.
İçim kan ağladı gözlerim doldu,
El bağladım boyun büktüm gelmedin. dediği gibi hep bekledim ama gelmedi, gelmeyecek. Ne acı.
Onunla anlam kazanan bu dünya benim için artık nöbet yeri. Bazen arkadaşlarla konuştuğum da “Hayat devam ediyor.” gibi kelamı kibar edenler oluyor. Haklılar da günler, geceler, mevsimler devam ediyor ama içindeki o boşluk dolmuyor. Babasızlık da hayatla beraber devam ediyor. Artık ne arkamı yaslayacağın bir gücüm, ne de o farkında olmadığımız kuvvetim var. Yeri kimseyle dolamayacak koskoca bir yalnızlık sarmalıyor devam eden o hayatı. Gülmek yavan kalırken, ağlamak gerçeğin kendisi oluveriyor.
Doğduğumuz andan itibaren aslında hepimiz ömür sonbaharının kıyısında yürüyoruz. Kimimiz bir adım ötede, kimimiz bir adım beride. İşte o kıyıyı fark etmek yaşamaktır. Babam bunun farkındaydı. Gerek yaşamında gerekse eserlerinde ömür sonbaharını vurgulamıştır.
KALMAZ şiirinde
Güvenme dünyanın saltanatına,
Geçer bu zaman sana da kalmaz.
Uyanırsın ömrün bitmiş tükenmiş,
Cesedin erimiş cana da kalmaz.
El malına gözün dikme dünyada,
Bir gün seni salar aha feryada,
Aldanma servete mala evlada,
Senin ettiklerin ona da kalmaz.
Şeref der ki Allah yaratmış kulu,
Doğru söylemeye vermiştir dili,
Toprak örter gözü, çektirir eli,
İliğe kemiğe kana da kalmaz. ne güzel özetlemiştir.
Söyleyecek öyle çok sözüm var ki, ama kelimeler düğüm olup tek tek boğazıma diziliyor sonrada gözlerimden yuvarlanıp düşüyor. Aklım almıyor babam öldü ve ben onun ardından yazı yazmaya çalışıyorum. Vah sana ecel. Sende öl ölüm.
