Bir Harfim Var, Kölelik Pahasına
Öncelikle düşündüğüm şey şu oldu: tükenmenin nesi çekicidir? Mum gibi erir öğretmen..tükenir..Fakat seçmiştir... çaresi mi yoktur başka? Kimisi için öyledir, kimisi için değildir. Ne için bu yola girerse girsin öğretmen, tükendiğine şüphe yok.
Fakat öte yandan; yıllar sonra işini aşını bulmuş bir öğrencisini gördüğünde, her nasıl oluyorsa o öğrencinin tüm başarısını kendi elde etmiş gibi de bir kazanım hissiyle doluyor insan. Kazanmak? Neyi kazanmak? Neyi kazanabiliriz biz zaten; ne olursak olalım? Bir başka insanın kazanmışlığını kazanmak... soyut bir şeymiş gibi gelse de, tam bir cevap olmasa da, tama yakın bir hissiyat içinde oluş.
Azıcık bir aydınlık varsa; o aydınlığın kaynak ateşiyle, mumda olduğu gibi, o ateşle başka bir mumu yakmak. Öğretmek kelimesini tıfıl bir hale büründüren zayıf da olsa bir mumun ışığı. Kimseye bir şey öğretemeyiz aslında; olmayanı öğretemeyiz; ışıtabiliriz sadece. Minnettarlığı varsa kişinin, o minnettarlık azıcık bir ışıkla yol gösterdiğimizdendir.
Eskilerde kaymakama, valiye eş tutulurmuş öğretmenler. Dinlerdim yaşı benden büyüklerden eskileri hep. Ne oldu da bu günlere böyle geldik.
Enstitü geleneğinden gelen öğretmenlere hep hayranlıkla baktım... Onların arasında büyümekten dolayı kendimi hep şanslı hissettim. Onlar başka insanlardı. Ne kadar eleştirirseniz eleştirin, bu ülkeyi onlar kurdular. Kurmak. Onlar, kuranlardı. Bize ise sadece mumun cılız ışığını yüzünü göremediğimiz insanlara tutmak kaldı.
Harf öğretenin, kelime öğretenin... bu söze çoğunlukla sadık kaldım.
Yeni nesiller, ağırlıklı ortalamalar açısından, öğrenmemek için direniyorlar. Köleliğe karşı çıkıyorlar. Onları haklı buluyorum; çünkü artık onlara her şeyi Google öğretiyor. Bizim itibarımızı düşüren de zaten Google, Internet...
Face'de paylaştım, burada da paylaşayım:
O kadar da kelime öğrettik... Nerede kölelerim?.. Hepimiz en az bir öğretmenden geçtiğimize göre hepimiz köleyiz. Kahrolsun kölelik düzeni!
