Beni Öldürmek İsteyenlere, Atacağım TOKAT!
Şöyle bir geçmişte yazdıklarımı,internet ortamının tozlu raflarından indirip, okuyorum da, ne kadar yazık ettiğimi, anlıyorum kendime…
Soysuzlar için harap edilen sinir sistemim, yaşadığım ve bu ülkenin yaşadığı, tüm sorunlar karşısında, fırlayan tansiyonum ve mahvolan bir sağlık sistemim!
Bir yandan, Şeytan diyor,’’Pişman ol!’’ ama diğer yandan, Firavun’un kucağında hoplayan, miskin milletim aklıma gelince, verdiğim mücadelemden ötürü, dudaklarımda beliren, gurur dolu tebessüm, bir anda silip atıveriyor, tüm yorgunluğumu…
Yazmak zor geliyor bazen, her türlü pisliğe tanıklık edince…
Hele bir de, açık bir zihinle, olayları analiz etmek yok mu? İşte o an beliren, çaresizlik, kemiriyor adeta beynimi!
Nasıl kemirmez ki?
Şu veya bu düşünceye sahip insanların, kendilerinin hayallerinde yaşattıkları, Dünya’ya erişebilmek adına, verdiği, samimiyetsizce mücadele, nasıl olurda kemirmez bir insanın beynini?
Gerzekler topluluğunun, eli kalem tutanlarının, yazdığı yazılarla, sözüm ona, ‘’Doğrucu Davut!’’ kesilmeleri, nasıl kemirmez ki benim beynimi?
Tek beyinsel dağarcıkları, ‘’Mazlum Edebiyatı’’ yapmaya iş gören, zavallıların, köpük dolu ağızlarından çıkan salyalar, nasıl içimi rahatlatır ki?
Sözüm ona, ülkesini benden daha çok sevdiğini iddia eden, Barıştan, Demokrasi’den, İnsan Haklarından taraf olan, işine geldiği gibi, memleket meselelerini yorumlayan ve hiçbir hedefi olmadan, sabahtan akşama kadar, birilerinin ŞAKŞAKÇILIĞI ile ömür geçirenler varken, benim bedenim nasıl huzurlu olabilir ki?
Dağın bir kuytu köşesinde, Vatanını, namusunu bekleyen bir askerim şehit olmuşken, onun ve ailesinin acısını, kalemi ile paylaşmayan, ŞEREFSİZ/ŞEREFSİZLERİN yaşadığı, nefes aldığı bir ortamda, ben nasıl mutlu olabilirim ki?
Üniversiteye girmek üzere sınava girip, bir yıllık emeğinin, ''sırf SÜMÜKLÜ birinin peşinden gidenler, daha ayrıcalıklı oluversinler...'' diye, harcanıp gitmesine, göz yumanlar varken, ben nasıl kederli olmam ki?
Tek yaptıkları, yiyip içmek olan, nam-ı diğer ot takımının, kendilerine herhangi bir zeval gelmemesi adına, SUS-PUS kalarak, ÜLKEMİN ACISINI yaşamamalarını gören, BEN; kurtuluş için nasıl umutlu olabilirim ki?
Cehaletlerinden, saflıklarından, hainliklerinden, kalleşliklerinden, zayıf karakterlerinden, üç-beş kuruş Dünya’lığa, Vatan menfaatlerini, kadın memesine tercih edenlerden, Borsadaki parasının başına bir iş gelmesin diye, hiçbir eleştiride bulunmadan, çenesini tutup oturandan, kendisine bir hırsızlık ortamı yaratılsın diye yolsuzluklara göz yumandan, bir karizmatik duruşa tüm benliğini satandan, bu TOPLUM; ŞİKAYETÇİ olmazken, ben nasıl güler yüzlü olabilirim ki?
Sanırım ben sonsuza dek MUTLU olamayacağım!
MUTLU olmak adına, ya sizler gibi, NEFES ALAN ZOMBİLERE dönüşerek, gerçekleri görmeyeceğim!
Ya da ALLAH’a, sığınıp, hepinize KALEMİMLE TOKADIMI İNDİRECEĞİM!!!
Ben kararımı verdim!
İkincisi!
