Ben
Gülmenin, gülümsemenin yakışmadığı insan yoktur. Fakat öyle insanlar vardır ki; onlara gülmek apayrı yakışır. Normal duruşu bile gülümsüyor havası verir ve böyle bir insanın yüzüne bakmak kişiye huzur verir.
İşte adı bende saklı bu kişide bahsettiğim o ender insanlardan birisi. Gülmek ne kadar yakışıyorsa ona ağlamak bir o kadar çirkinleştiriyor. Omuzumda ağlarken sarı saçlarını okşadım, bir anda kafasını kaldırdı yeşil güzel gözleriyle bana baktı ve can alıcı soruyu sordu:
- Neden ben insanları tanıyamıyorum? Neden hep ummadığım yerden darbe alıyorum?
Cevabım açık ve netti:
- Çünkü sen kötülük nedir bilmiyorsun. İçinde ne kıskançlık var nede fesatlık. Böyle olunca da herkesi kendin gibi görüyorsun….
Bu cevabım onu rahatlattı. Rahatlaması gerekiyordu, doğruydu… Böyle insanlar ne yazık ki acı çekmey mahkum oluyorlar. Hep en yakınındakiler, en güvendikleri, hiç beklemedikleri anda, hiç beklenmedik yerden vuruyorlar.
Ne yazık ki; hayatımızın her noktası için bu geçerli… öyle bir hale geldik ki, hep kendimizi, hep kendi çıkarlarımızı düşünür olduk. Biz iyi olalım da başkasına ne olmuş önemli değil.
Hayatımız hep başkalarına odaklı. Onlar ne düşünür düşüncesiyle ömrümüzü bitiriyoruz. Ya da başkaları hakkımız da hep iyi şeyler düşünsünler diye hareket ediyoruz. Yeri geliyor biz biz olmaktan çıkıyoruz.
Kimseyi hatalarıyla, yanlışlarıyla, eğri ve doğrularıyla kabul etmiyoruz. Böyle düşündüğümüz içinde bizde diğerlerinin böyle düşüneceğini ve isteyeceğini bildiğimiz için olmadığımız kalıplara giriyoruz. Her ne hikmetse de bu durumdan hep şikayet ediyoruz ve asla değişmiyoruz.
Önce kendimizi tanımamız, anlamamız, ne istediğimizi bilmemiz gerekmiyor mu? Önce kendimizi eğrilerimizle doğrularımızla, hatalarımızla kabul edip, gerçek yeteneklerimizin farkına varıp bu doğrultuda hareket etmiyoruz? Halbu ki bu doğrultu da hareket etsek, herkesi kendimiz gibi düşündüğümüz için de diğer insanları oldukları gibi kabul edebiliriz.
Hep kendimizi kanıtlama çabası içerisindeyiz. En iyi benim düşüncesini en çok başklarına kanıtlamaya çalışıyoruz.
Ben herkesi sevmem…
Ben kolay kolay sevmem…
Ben sevdiğim zaman tam severim…
Ben her şeyin en iyisini en doğrusunu bilirim…
Ben çok güzelim…
Ben çok yakışıklıyım…
Vücudum şöyle güzel…
Harika bir mesleğim var..
Ben de çok para var…
Benim evim var…
Benim arabam var…
Kimse beni unutamaz…
Ben vazgeçilmezim…
Ben mükemmelim…
Ben harikayım….
İşte bunlar bizi biz yapan şeyler değil. Bu yüzden hep acı çekiyoruz, rol yapıyor haliyle de kimseye güvenmiyoruz. Oysa:
Ben bir insanım…
Hiçbir insan dört dörtlük değildir, bende değilim…
Hatalarımla, yanlışlarımla bu dünya da varım…
Her gün yeni şeyler öğreniyorum…
Her gün sevdiğim ve sevmediğim şeyler değişiyor….
Gibi…
İlk benimler bizi bencilleştiriyor. Hayata hep tetikte, korkarak ve güvensiz bakmamıza sebep oluyoruz.
İkinci benimde ise olay tamamen değişiyor. Kendimizin farkına vardığımız için ve öyle kabul ettiğimiz için çevremizdeki insanların da öyle olduğunu kabul ederiz. İnsanları anlamaya başlar, onları olduğu gibi kabul ederiz.
Ve bir tavsiye; hayatınıza gereksiz kurallar koymayın. İçinizden nasıl hareket etmek geliyorsa öyle hareket edin. Hep her şeyi başkalarından beklemeyin.
Onu aramamalıyım, havalara girip kendini bir şey sana bilir. Mesajlarına hemen cevap vermeyip, aramalarını anında açmamalıyım beni cepte zannedebilir.
Görüşmek istediğinde hep kabul etmemeliyim ne kadar görüşmek istesemde kendimi ağırdan satmalıyım.
Hep görüşmek isteyen ben olmamalıyım. Benden bıkabilir…
İşte tüm bunlar bizi bitiren şeyler. Bırakın karşı taraf ne düşünürse düşünsün. Siz içinizden geleni yapın. Tersi olursa üzülmeyin siz doğal oldunuz. Tam tersi olursa da doğallığınız kazanır ve mutlu olursunuz.
Hep ben düşüncesinden sıyrılmadığımız müddetçe mutlu olamayız. Ve ummadığımız yerlerden, en sevdiğimiz, en güvendiğimiz insanlardan darbe yeriz….
