Bayramlarda Kimsesizlere Kimse SİZ Olalım!
İzinli olduğum bir Cuma sabahıydı ve o güne ayarlamıştım bu günü. Yıl 2002. Yirmili yaşların arifesindeyim. İlk maaşımı almamın heyecanıyla o gün bir sürü alışveriş yaptım. Çocukların ne sevdiği varsa marketten onları aldım ve Taksiye bindim, şöför aldıklarımı hızlıca bagaja yerleştirirken ben arkaya oturdum. Şoförün "abla nereye" sorusunun ardından ben de Bahçelievler Çocuk Esirgeme Kurumu dedim.
Şoför, halime bakıp beni oldukça varlıklı zannetmiş olacak ki, "abla sürekli yardım ediyor musunuz?" diye sordu. Ben de, hayır bu benim ilk maaşım ve ilk maaşımı almanın mutluluğunu, çocukları mutlu ederek perçinlemek ve aynı zamanda işlerimin daha çok yolunda gideceğine inandığımı düşünüyorum dedim. "Bu genç yaşta keşke herkes sizin bu yaptığınızı yapabilseydi" derken bir an derince iç çeken şoförün aynadan dumanlanmış gözlerini farkettim. Bu konuşmanın ardından uzun ve derin bir sessizlik geçti.
Yolculuğum bitti ve eşyalarımı alıp kurumun kapısından içeri girdim. İçeri girmeden önceki mutlu halim bir anda, sanki tiyatroların logosunda kullanılan yan yana gülen ve üzülen iki yüzdeki gibi mutsuz bir hal aldı.
Ağaçlı bir yoldan geçtim ve görevliye 0-6 yaş grubu çocukların nerede olduğunu sordum. Görevli uzun yıllar orada çalışıyor olmanın da etkisiyle hızlı bir tarif yapsa da ben heyecanımdan olsa gerek ki yeni birisine sorma ihtiyacı hissettim. O an, 14-15 yaşlarında, esmer, uzun boylu, oldukça zayıf bir o kadar da ümitsiz ve yılgın, elinde, içinde sokak kuşu olan bir kafes tutan gözleri sönük bir kızla karşılaştım. Kızcağıza da aynı soruyu sordum. Kız yıllardır orada bulunmuşluğun ezikliği ve isyancı bakışı ile adeta kükreyerek erkek sesi gibi bir sesle "az ilerde gidince görürsün" dedi.
Ve ben nihayet 0-6 yaş grubunun binasına ulaştım. Binanın önünde görevli bir doktorla karşılaştım ve elimdekileri göstererek bunları çocuklara vermek ve aynı zamanda onlarla da zaman geçirmek istediğimi söyledim. Doktor bayan, bunun mümkün olamayacağını söyledi. Ben de doğal olarak neden diye sordum. Doktor, çünkü uyuyorlar dedi ancak, daha sonraki konuşmamızda onlarla görüş(e)mememin çocukların psikolojisinin bozulmasından dolayı olduğunu açıkladı ve hanımefendi hiç endişe etmeyin, yardımınız hiç kuşkusuz çocuklara ulaştırılacaktır dedi.
Yardımımın çocuklara ulaştırılacak olmasından son derece mutlu ama, onlarla yüz yüze görüşüp konuşamamamın, onların bulunduğu ortama girip psikolojik durumlarını yakından göremememin üzüntüsüyle binadan ardıma bakarak ayrılırken şunları düşündüm:.
Bence geç kalmış değiliz, en yakın zamanda yapacağınız böyle bir ziyaretin sizlere bir çok değerler katacağına ve size ne kadar iyi geleceğine inanın. Zira bu duyguyu fazlasıyla yaşadım. Onların bizlere maddi ve manevi ihtiyaçları var. Yeter ki neydim değil, ne oldum değil, ne olacağımı düşünelim.
Çocukların korunmaya muhtaç hale düşmemesi için en çok ailelerin çocuk meydana gerilmesinde ve eğitiminde daha bilinçli hareket etmesi ve ebeveynler ile çocuklar arasındaki ileşitimin sağlıklı olmasıyla başlar. Kimse doğuştan kimsesiz doğmaz, pek tabiki bir annesi ve bir de babası olur.
Lütfen sorumsuzluklarımızla onları bu hale düşürmeyelim, bu hale düşen çocuklara karşı da duyarsız kalmayalım. Bu ve bunun gibi bayrama özel günlerde onları da mutlu edelim.
Bayramımızın sağlıcakla ve mutlulukla geçmesi dileğiyle.
Yazınızı okudum
Eylül 13th, 2010 at 00:07Teşekkür ederim.
Çapar Kanat
Çiğ Süt üreticisi
Nurdan Hanım
Kasım 13th, 2010 at 15:53Tebrikler... Çok güzel keşke herkez sizin gibi olabilse...