Baba Özlemi!
ELİF’TEN BABASI SELAHATTİN TEKİZOĞLU’NA…
“Sen gideli bugün iki yıl oldu. 2 yıl yani 730 gün…
Bu 730 günün içinde seni hatırlamadığım, seni düşünerek içimin sızlamadığı bir tek gün dahi yok! Zaman zaman yokluğunun boşluğu ile 23 Aralık’ın dondurucu ayazından beter üşüyorum, kemiklerim sızlıyor, kanım çekiliyor adeta…
Kalabalıklar içinde bir ıssızlık ki sorma gitsin.
Bu benim penceremden sensizliğe bakışımdı baba!
Gelelim senin bulunduğun yere; sanırım biz dünyadakilerden daha iyidir. Bu 730 günün içinde şu ülkede yaşadıklarımıza bakarak, yaşayıp yaşamadığımızdan bile emin değilim…
Ne dünya, nede ülke daha iyiye gitmedi.
Canından çok sevdiğin vatanın ve milletinin hali içler acısı…
Birbirimizi yemeye devam ediyoruz; terör dağlardan şehirlere indi mesela; sen iyi ki görmedin.
Her gün giden canlara, ateş düşen ocaklara hiç dayanamazdın.
Ben miyim karamsar, ben miyim negatif olan diye düşünüyorum da; ilim, bilim, istatistikler de aynı şeyi söylüyorlar…
Herkes okumadan alim, herkes her şeyden anlıyor.
Herkes “dünyanın merkezi benim” diyor.
Bölünmüşlük, kutuplaşma, kin ve nefret bataklığında debelenip duruyoruz.
Dış dünyada da iyiye giden bir şey yok.
Kan, vahşet, zulüm, gözyaşı içinde İslam alemi…
Güya aynı fikrin insanlarının “post kavgaları” da yeni gündemimiz(!)
Derdin ya hep; “meselelerin meselesi insan meselesidir; insanın beynini doğru bilgiyle, kalbini sevgiyle, midesini de helal gıdalarla beslemeden ondan fazilet mücadelesi bekleyemezsiniz!” Beklemiyoruz da; çağlar ilerledikçe insanlıkta geriliyor olma çelişkisini nasıl açıklayabileceğimizi bilmiyorum.
“İç zenginliğine ermeyen bir ruh sefildir. Onu kainatta hiçbir şey mutlu edemez. Haristir, menfaat düşkünüdür, nankördür. Özünü kin ve nefret kurutmuştur. Müthiş bir boşluk içindedir. Kibir ve riyaya sığınmıştır. Mide ve ona bağlı duygularla bakar etrafına… Her şeyi menfaat açısından ele alır. Menfaati olmadan adım atmaz. Beyniyle düşünmez, kalbiyle hissetmez, gözleriyle göremez. O bu alemde hiçtir. Farkında değildir. Ne kendine değer verir ve ne de başka insanlara saygı duyar. Kolundaki saate, ayağındaki ayakkabıya gösterdiği ihtimamın binde birini sıhhatine göstermez. Para onun için maddi ve manevi her şeyden çok daha önemlidir. Ne kendi saadeti için harcar ve ne de başkalarının… Arada sırada ancak nefsini tatmin için harcar. Daha sonra; vicdan azabı içinde kahrolur gider. Bu kahrı, Allah’tan korktuğu için değil, paracıkları elinden çıktığı içindir.” yazmışsın İNSANLAŞMAK, İSLAMLAŞMAK VE TÜRKLEŞMEK (s:160) kitabında…
İnsan olma meselesinde biz İslam toplumları sınıfta kaldık. “Zerre kürre, canlı, cansız her şeyin insan için; insanın da canlı ve cansızlara hizmet için yaratılmış olduğunu, Hak’tan gelen cümle kitabının maksadının bu olduğunu ve kainatın yaratılış sebep ve hikmetinin insan olduğu gerçeğini” (a.g.e., s:160) anlayamadık, anlatamadık, kısacası sevgisiz ve saygısız, kaba saba, vahşi bir toplum yarattık.
Sevgili babacığım; bütün bu gerçeklerden azade ve görevini yapmış olmanın verdiği huzur ve rahatlıkla yattığın yer nurla dolsun.
Sen 40 yıldır kendinden vererek hep yazdın, hep söyledin.
Yaradan rahmetini üzerinden eksik etmesin. Kısacık ömründe bu hayat çok yordu seni, artık dinlenme zamanın…
Yolundan ayrılmayacağız. Seni daima anacağız.
Seni unutmadık, unutturmayacağız. (Kızın Elif)”
Not: Merhum Babam Süleyman MERT vefat etmeden önce bütün dünya ile baş edebilecek bir enerjim ve yaşama sevincim vardı. Babamın hakka yürüdüğü gün bir çocuk dokunsa ağlıyordum. 1993’ün ARALIK ayından bugüne kadar hala onunla olan düşsel ve düşünsel sohbetlerim bütün güzelliğiyle devam ediyor...Bu vesileyle aynı duyguları paylaştığımFace’den arkadaşım Sayın Elif Tekizoğlu’nun bu önemli yazısını önemine binaen siz değerli okurlarımızla paylaşmak istedim. Öbür dünyaya irtihal eden tüm geçmişimize Allah Rahmet ve Mağfiret Eylesin, yaşayanlarında kıymetini bilelim diye…(ym)
AHA Köşe Yazım
