Aynamı Yalan Sen mi?
Neden insanlar aynaya bakıp ta kendi hatalarını kusurlarını görmezler acaba. Hiç kendi üstlerine toz kondurmazlar. Sanki sütten çıkmış ak kaşıklar. Kusursuz mükemmellermiş gibi hissederler.
Karşılarında ki insanı cahil bir şeyden anlamaz olarak görür, tek bilen görgülü kendileriymiş gibi davranırlar. Ve kimseyi önemsemezler. Kibirlerinden, kaprislerinden kendini beğenmişliklerinden ödün vermez, ne duruma düştüklerini de anlamazlar.
Böyle İnsanların söyledikleriyle yaptıkları birbirini hiç tutmuyor. Hatta yanından yöresinden bile geçilmiyor.
Öyle farklılar ki içi başka dışı başka oldular. Eskiden ikiyüzlü insanlar vardı. Biliniyordu. Ona göre davranılıyordu. Şimdi ise kaç tür yüzü olan insanlar var. Bilinmiyor. Her gün değişen maskeler. Adamına göre, duruma göre bukelemun gibi renk değiştirir, maskelerini yenilerler. Bu tür insanlar tarihin her döneminde vardı. Ama sayıları azdı.
Ne yazık ki Merhameti olmayan, inançla aydınlanmayan kalpleri kararmış karanlık içinde kaybolmaktadır. Ve bunlar açık ya da gizli milletimizin değerlerini her zaman hor görerek aşağılarlar. Ve zarar vermek için ellerinden geleni yaparlar.
Hep ikiyüzlü, riyakâr davranırlar. Alay ederler, hakaret ederler. İyilik yapmadıkları gibi iyilere, iyiliklere, ahlaki değerlerine sahip çıkanlara kin duyarlar. Engel olmaya çalışırlar. Her yerde her fırsatta bütün kin ve nefretlerini açığa vururlar. Zarar verirler. Zarar vermekte de hiçbir zaman çekinmezler. Boş teneke gibi tangır tungur ses çıkartmaktan çevreyi rahatsız etmekten başka bir işe yaramazlar. Dolu başak her zaman eğiktir.
O tür insanların elleri hiç iyiliğe uzanmaz. Ellerinde çamurlarla gezerler. Güneşi çamurla sıvamaya çalışırlar. Bilmedikleri bir şey var ki güneş çamurla sıvanmaz ama çamur atan eller her zaman lekeli kalır. Lekeli ellerle dolaşırlar. Kararmış kalpleri sevmeyi bilmez. Dürüstlük edep ahlak onlar için basit gelir, sıra dışıdır.
Bir yetimin başını okşamazlar. Bir yoksulun bir garibin elinden tutmazlar. Bir çocuğu sevindirmezler. Merhamet etmezler. Yaptıkları zulümleri kahramanlık görüp övünürler. Kutlamalar yaparlar. Ağlayanın yanında gülerek alaylı şekilde acılarına, kanayan yaralarına tuz basarlar. Sadece belli insanları kandırırlar. Hep almayı yok etmeyi bilirler. Kendilerinden başkasını düşünmez, bencildirler. Bu insanlar aslında en kötü ruh hastalarıdır. Kendilerini hasta görmezler. Dünyayı hasta görürler.
Oysaki Hepimiz biliyoruz ki o tür insanların arkalarında ne tür çamur ve bataklıklar vardır. Geçmişleri kirli ve karanlıktır. Kendileri öylesine yüzsüzleşmişler ki etrafa yaydıkları koku ve üzerlerindeki kirlerden haberleri yokmuş gibi temiz görürler kendilerini.
Herkes herkesi iyi tanır. Ve el elin aynasıdır. Karşındaki insan yüzüne gelip konuşmuyor ve senin kirli geçmişini ortalığa dökmüyorsa, susuyorsa emin olun sizlerden korktuğundan değildir. Sadece onların çamurlarını üzerlerine sıçratmak istemediklerindendir. Eğer konuşacak olurlarsa eminim kimse altından kalkamayacaktır. Hanımlıklarından beyefendiliklerinden susuyor uzak duruyorlar bu tür insanlardan.
Nedense karşındaki insanların kendilerine inandıklarını ve onları kandırdıklarını kendilerine yer edindiklerini düşünürler. Oysaki yanıldıklarının farkına belli zaman sonra anlarlar. Çünkü mutlaka geçmişleri, yaptıkları karşılarına çıkar ve hesap sormaya başlar.
Ama onlarda utanacak yüz varsa utanırlar. Bazı insanlar o kadar yüzsüzleşmişler ki sen hangi yüzüne konuştuğunu bilemezsin. Yüzlerine tükürsen yağmur yağdı sanırlar. Tükürüğüne yazık olur. Bir insanda vicdan merhamet olacak. Hiç kimse kendisine yapılmasını istemediği şeyleri başkasına yapmayacak. Egolarını, Gücünü, zenginliğini, başkalarının acılarında, zayıflıklarında tatmin etmeyecek.
Vicdanıyla yüzleşmeyi bilecek. Ve hepsinden önemlisi insan olduğunu unutmayacak. Ne yaparsa ne ederse bir gün ayağına dolaşacağını bilecek. Aynaya baktıkça kendisiyle, vicdanıyla yüzleşecek.
