Anadolu’nun ve İzmir’in kızları
Önceki akşam Ege İşkadınları Derneği (EGİKAD) Cumhuriyet Balosu’nda elde edilen gelir, Anadolu’da yaşayan kız çocuklarının eğitimi için Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği’ne bağışlandı.
Kısa süre önce gelen Karaman maden faciası haberiyle baloda yürekler buruktu.
Yine maden yine yerin altında canlar.
Mukadderat zihniyetinin baştan değersiz gördüğü emekçiler.
Biri ölürse diğeri gelir memlekette.
Epi topu 740 adet kömür ve linyit çıkarılan işletme var.
Kapasitelerine göre dikkate alınacakların sayısı 300’ü geçmiyor.
300 maden ocağına ayda 10 müfettiş gönderseniz sorun kalmaz, gerçi ortada maden de kalmaz.
Konumuz bu değil ama gece işte bu duygularla başladı.
Cumhuriyetin kuruluşunu yansıtan performans ve vals gösterileri ile organizasyon mükemmeldi.
Açılış konuşmasını yaparken EGİKAD’ın kuruluş sürecinin tanığı olduğumu dile getirdim.
Zor koşullarda yaşayan kadınlara, eğitimini sürdüremeyen kızlarımıza güçlü katkılardan birini, birçok zorluğu aşarak başarı kazanan kadınların yapabileceğine inancımla Egeli işkadınlarının tek çatı altında toplanmalarının yararına inanıyordum.
Öyle oldu.
MİNNETLE ANDIM
Kurulduğundan bu yana birçok girişim gerçekleşti.
Geçmiş dönem Başkanı Işın Yılmaz ve başkanlık görevini başarıyla sürdüren Betül Elmasoğlu, nokta atışlı çalışmalara imza attı.
Cumhuriyet Balosu da yine bir amaca odaklıydı.
Anadolu’da kızların eğitimine katkı yaparak hayatlarına dokunmaya çalıştılar.
Bir, iki, üç sayısı fark etmez kaçına ulaşılırsa bir hayat değişecek.
Cumhuriyet’le bütünleşecek en güzel hedeflerden bir gerçekleşti o gece.
Ve aklıma bugüne kadar on binlerce genç kıza ulaşmanın yolunu açan o muhteşem insan geldi.
Bir kez daha Türkan Saylan’ı şükranla, minnetle andım.
Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği ile kurduğu sistem, doğu ve güneydoğuda izlemeye alıştığımız genç kızların dramına neşter vurdu.
Okullar, öğrenci yurtlarının yapımına öncülük ederek Milli Eğitim Bakanlığı’na devrini sağladılar.
Ve sonrası malum.
Ağır kanser mücadelesine rağmen hakkında soruşturmalar açıldı Saylan’ın.
Ne darbeciliği kaldı, ne ateistliği.
Bir gün saygı duyduğum kentin bilinen isimlerinden biri, Türkan Hoca’nın Hristiyanlığı yaymak için misyoner olduğunu gizli bir bilgiyi ifade ediyormuş gibi söyledi.
Öyle karşı çıkmışım ki, ‘tamam anladım’ demek zorunda kaldı.
Oysa aynı süreçlerde kız çocuklarını cemaat evlerinde ağırlayanlar yere göğe koyulamıyordu.
‘OKUMAK İSTİYORUM’
ÇYDD yol almaya devam ediyor ancak ülke değil.
Bir yalnızlık başladı yine süreçte.
Sadece Anadolu’nun ücra köşelerinde yok bu çaresizlik, İzmir kuşağında birçok ev hala benzer dramlarla dolu.
Ortaokuldan sonra çalışmaya gönderilen gençlerin sayısı yüz binleri geçiyor.
Keşke ÇYDD ve EGİKAD gibi başarılı dernekler, semt semt mahalle mahalle işbirliklerine gidebilse.
Alo Okumak İstiyorum kampanyası başlatılsa mesala.
‘Okuyanlara iş bulamıyoruz’ geyiğine girmeden, aydınlıklı, ayakları üzerinde durabilen kimlikli bireyler yetiştirmenin hayatını düzene koyan herkesin boynunun borcu olduğu hatırlanabilse.
