Öykülere Sığın(t-d(ı)) Şiirler!
Ve
Bir sevgilinin çığlığı var üzerine yıkılan sessizliğinde, Ayak izlerini sürüdüğü gerçek bir gösteri. Gün yüzü görmemiş kalbinin esaretini yakalar-casına,
Hüküm verip asarcasına yasanmış bir oyun. Dilindeki arsızlığını sukuta hediye edip, Gece yarısı inkılap sloganlarını duvarlara karalayan korktukça devleşen militan ruhla kaçmaktı, sevgiliye düsen görev.
Ya da;
Ne karanlıkta gölgesine sakladığı, uykusuzluğun zamansızlığını ne de varsayımlardan ibaret, coşkun durgunluğunun adı vardı, sokak aralarında.
Ensesinde tuttuğu darbe vurgunlarını, nefes-sizce kalemde silip gitmişti, zamandan hıncını almak adına. Uğruna vardığı son nokta ki fikri sonsuzluğun yorgunluğuyla, çökmüştü bir aralık, çıkmaz sokağın karanlık kösesine,
sabaha kadar bitmeyen yürek çırpınışlarıyla yardım beklemişti.
Gözlerindeki gözlük camına düşen yaşlara, barikatlar kurarak
gururuna yenik düşmüştü, bir sevgili muradına çıktığı bu yolun kenarında.
Sonra;
Gidecek ne yeri ne yolu vardı. Geçmişine ait kaybedilmişliğiyle sarılmıştı yeniden, hayatın dengesiz kollarına. Yürüdüğü, bastığı, sabahlara kadar beklediği o kapının yolunda,
neler bıraktığını düşlemişti! Durmak-sızın.
İçi titriyordu, gece yanıyordu onun yerine ter içinde kalmıştı, gözlerini kapatmadan gördüğü düşlerin içinde.
Vela-kin;
Acısını kalbine gömmek yerine topraklara benliğini sarıyordu, salıyordu ruhunu damar damar ıslanan kaldırım taslarına. Bunalmıştı artık, hayatın ona sunduğu hayasızlığından, yırtığı perdeleri tekrar dikiş yerlerinden dikmek istese, yeniden canı yanacak diye düşünüp, acı çekmişti apış arası yansımaların akıl almaz-lığında. Berbat bir durumdaydı ruhundaki vaveylanın gidiş sürecinde kavruluyordu. Göğüs uçlarına sıçrayan abdestsizliğini unutup, susuzluğunu başka kollarda dindiremeyeceğini, bir kez daha anlamıştı .
Sessizce;
Buruktu secdesiz isyanlarına, yenik düşmüştü adaletsiz hezeyanlarıyla, tövbe etmeden yanacaktı, aşkın cehenneminde. Tutkularının eşliğinde sevgili koynuna yığılan öpücüklerini, nakarat varı hayal ediyordu süresizce.
Aşk diye tutulduğu o şarap tadındaki dudaklara kanarcasına yanmıştı,
bir zaman ötesinde.
Sona doğru;
Kimsesizliğini kilitlediği kalbinden gelen gürültülerin, yazdığı son besteyi, dinliyordu konuşmadan. Melankolik iç fırtınalarıyla yaslandığı hayatını gözden geçirmeye hiç vakti olamamıştı, Gereksiz bir sürümcemenin altına yatarak yaşlandırmıştı zamanını, sabahlara kadar bitmeyen gece düşleriyle kapanmıştı, günahlarının sevaba yaklaşan kapaklarını. Sevgilinin bedenine bıraktığı, ter kokulu ten vuruşlarını hatırladıkça, geceye olan nefreti artmaya bedeninde titreyişleri sendelemeye başlamıştı...
Artık;
Can havliyle birkez daha silkelenerek ayağa kalkmıştı. Ama gücü kalmamıştı, dermansızlığına yenik düşmüştü. Yalnızdı ve yaralıydı sol yanından
artık düşünemediği düşüncelerini, topyekün kenara bırakıp, yola çıkma vakti gelmişti onun için. Anlamıştı her şeyin bittiğini, haramların bedeninde tozlaştığı fark etmişti. Ellerine aldığı helal dualarıyla silmek istemişti, üzerine sinen katran karasını.
Nafile;
Zaman işlemiyordu yapmaya çalıştıkları, ona ağır geliyordu bedenine düsen toprak
onu ölmeden kabrine ziyarete oturuyor gibiydi. Dilen gelen yüreğine baskın bir şiddetle. Son sözlerine aşk ask beni sen aldın, canımı yaktığın gözyaşlarının her rekatında. Ellerine dökülen kıraatler vari, İçime can attın, bedenime saklı yüreğime mezar. Düşüncelerine sevgiliyle sığındı, azar-azar.
Son oturuş;
Merhaba yüreğimdeki son çabam, içimdeki devinimleri de sana bıraktım.
Okuduğum gözlerine yanlış anlamalarla, yansıyan günler bıraktım diyerek,
olduğu yerden kalkıp var gücüyle kaçmaya devam etti. Yaşamındaki her şeye dair hiçbir şeyden. Yokluk sarmıştı, bedenini nafile yasamış
Nafile düşünmüş!
Nafile sevil-melere kefil olmuş!
Nafile karartmıştı hayatını!...
SELAM VE DUA İLE CÜMLELERİMİ GÖZLERİNİZE EMANET EDİYORUM...
